Het is oké, om stil te staan om het kind dat je nooit hebt mogen zijn, doordat je vroeg volwassen moest worden. Dat je op jonge leeftijd werd geconfronteerd met het volwassen leven. Als pleegkind besefte ik niet hoe snel mijn kinderjaren mij voorbij vlogen door de problemen die om mij heen ontstonden. Door continue AAN te staan heb ik niet de gelegenheid gehad om op te groeien volgens mijn kalenderleeftijd.
Nu ik volwassen ben sta ik erbij stil hoe snel mijn jeugdjaren voorbij zijn gevlogen. Het besef dat de periode waarin ik een onbezorgde tijd had moeten hebben, maakt mij verdrietig. In deze periode hoorde ik mij als kind te ontwikkelen, jammer genoeg ben ik alleen bezig geweest om mijn hoofd boven water te houden.
Door de onzekerheid vanuit de instelling waarin ik als kind werd toegewezen, werd ik opgeslokt door problemen. Hierdoor besefte ik niet dat mijn jeugdjaren voorbij vlogen. De periode dat voor mij een onbezorgde tijd had moeten zijn.

Gezien ik nooit een kind ben geweest, wist ik niet wat het inhield om een kind te zijn. Bijvoorbeeld: Hoe hoort een kind zich te gedragen? Hoe hoort een kind zich te voelen? Wat zijn mijn rechten als een (pleeg)kind? Hoe hoort een pleegkind zich te uiten en of te praten? Daardoor had ik er geen erg in hoe dingen verliepen. Want volgens velen hadden anderen het erger en moest ik blij zijn waar ik ben.

Mijn verlangen om snel volwassen te worden werd groter en groter, want ik had het idee dat als ik volwassen zou zijn, mijn leven beter zou gaan. Ik dacht dat ik geen onzekerheid meer zou hebben in mijn leven zoals: Waar zal ik de volgende dag slapen? Is er voldoende eten? Zo, ja mag ik dat eten? Het gevoel dat ik eindelijk vrij zou zijn van alle onzekerheid en mijn trauma’s. Maar niks was minder waar, want mijn pleegzorg periode echode verder in mijn volwassen leven. Hier had ik mij geen besef van dat zo een korte tijd zoveel impact zou hebben op mijn volwassen leven.

Het besef dat de periode waar ik mij als kind geen onbezorgde tijd meer zal hebben is de harde realiteit.
Als volwassene werd van mij verwacht dat ik zo volledig mogelijk mee ga met de maatschappij. Wat ook logisch is, aangezien je volgens de wet vanaf je 18e volwassenen bent. Maar wat als je het gevoel hebt dat je juist op je 18e vrij bent van alle ketens en nu pas je zelf mag ontdekken? Wat als je dan pas mag zijn wie je bent? Wat als je nu pas kind mag zijn? Wat als je nu pas je echte emoties mag uiten zonder consequenties dat je naar een gesloten instelling wordt geplaatst? Hoe uit je je gevoelens als je dat nooit heb mogen uiten? Wat doe ik met mijn trauma’s? Bij wie kan ik terecht met mijn klachten over wat er met mij in pleegzorg is gebeurd?
Ik wist wel één ding zeker, ik ben geen volwassen vrouw zoals iedereen verwacht wie ik zou moeten zijn na mijn 18e verjaardag. Ik was moe, gebroken en had hulp nodig en zo snel mogelijk.

Het uitgangspunt van pleegzorg mag dan wel zijn dat zij je opvangen, omdat het niet thuis meer kan en dat je bij hen zolang mogelijk kind mag zijn. Dit heb ik jammer genoeg niet in de praktijk mogen ervaren.
Als ik nu als volwassene met mijn vrienden praat en zij wensen dat ze weer eens 15 jaar oud zijn, waar ze geen verplichtingen hebben en konden genieten zonder hoofdpijn, moet ik lachen en bedanken. Ik ben namelijk blij waar ik nu ben en ik zie het niet zitten om een do-over te doen als pleegkind.

Nu dat ik na jaren uit de pleegzorg ben en de juiste hulp heb gekregen en heb geaccepteerd, besef ik wat ik als kind heb gemist. Het is triest dat ik mijn jeugd heb moeten missen, maar ook mooi dat ik er op tijd ben om eraan te werken en een plek te geven. Nu ik er bewust van ben, geniet ik intenser van mijn uitjes, ik probeer mezelf te trakteren op leuke activiteiten, die ik destijds heb gemist. Ik plan mijn ontspanning momenten.
Soms betrap ik mezelf hoe ik “kinderlijk” reageer op een uitje of iets leuks. Dat uit zich door, spontaniteit, enthousiasme, open en dankbaarheid voor wat ik heb bereikt.
Ik weet niet of het inhalen is of juist de nieuwe herinnering maken om ivm mijn slechte jeugd. Maar desondanks vind ik het oké om te rouwen om het kind(je) dat ik nooit heb mogen zijn.