De reis van Daphne naar herstel: een stem die gehoord moet worden.
aphne, een 31-jarige ervaringsdeskundige in de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) en jeugdzorg, deelt haar verhaal om anderen te inspireren en aan te moedigen om hun stem te laten horen. Vanaf haar jonge leeftijd van 4 jaar belandde ze in de wereld van de GGZ, een reis die haar door verschillende vormen van therapieën en uitdagingen leidde.
Haar jeugd werd getekend door een bewogen achtergrond binnen de jeugdzorg. Als jong meisje kreeg Daphne het label van een ‘probleemkind’ opgeplakt. Therapieën werden op haar gericht, zonder de nodige aandacht voor de dynamiek binnen haar gezin. Mishandeling, voornamelijk door haar moeder, maar ook haar vader en broer droegen hieraan bij. Op haar 13e werd Daphne plotseling uit huis geplaatst, een gebeurtenis die ze niet had zien aankomen. Twee begeleiders stonden voor haar deur, waarvan één haar voogd was. Ze rende weg, maar werd snel gevangen en meegenomen naar een internaat in Almere. Deze periode was voor haar een donkere tijd, waarin ze nauwelijks contact mocht hebben met haar ouders of andere omgevingen. Na een mislukte poging om thuis te wonen, belandde ze opnieuw in een jeugdgevangenis in Den Helder, genaamd Doggershoek.
Daphne’s hoop voor de toekomst is duidelijk: een jeugdzorg waarin kinderen centraal staan en waar hun behoeften serieus worden genomen.
Met de beperkte beschikbare plekken in de jeugdzorg werd haar verteld dat dit de beste plek voor haar was. Dit was in 2007, net voordat de wet veranderde en jongeren niet meer zomaar in jeugdgevangenissen konden worden geplaatst. Na een maand werd ze overgeplaatst naar een instelling in Den Dolder, waar ze twee jaar verbleef. Vervolgens kwam ze in een kamertrainingscentrum terecht, waar ze anderhalf jaar doorbracht. Op haar 17e stond ze bijna op straat, maar gelukkig werd ze opgevangen door haar nicht
Daphne had te maken met een voogdijregeling en moest beslissen of ze deze wilde laten verlopen of tot haar 18e wilde verlengen. Uiteindelijk vond ze een plek bij een instelling die zich richtte op mensen met een beperking, waar ze anderhalf tot twee jaar verbleef. Ondanks haar hogere IQ dan de doelgroep, moest zij de test verpesten om zorg te blijven krijgen als kwetsbare burger, volwassen vrouw. In totaal is Daphne 11 keer verhuisd.
De invloed van haar jeugdervaringen op haar dagelijks leven is aanzienlijk. Daphne worstelt met hechtingsproblemen, trauma’s en verlatingsangst. Ze is zich bewust van haar zwakte en het feit dat mensen met slechte bedoelingen misbruik van haar openhartigheid willen maken, waardoor ze anderen moeilijk vertrouwt. Basis therapie is nu cruciaal voor het bewaken van haar grenzen en het herstellen van vertrouwen. Daphne heeft minimale contacten met haar ouders en ontdekte later op volwassen leeftijd dat haar moeder een LVB heeft, een aspect dat tijdens haar jeugdzorgperiode over het hoofd werd gezien. Deze ervaring heeft haar het gevoel gegeven dat ze in de steek is gelaten door de professionals in haar leven. Als deze fase eerder was aangepakt, hoe zou haar leven er dan uit hebben gezien?
Het gebrek aan continuïteit en de verkeerde diagnoses die werden gesteld, lieten diepe sporen na. Haar vertrouwen in mensen werd ernstig geschaad, waardoor ze een open boek werd voor mogelijke misbruikers. Verkeerde diagnoses, gebrek aan hechting en traumatische ervaringen tekenden haar leven diep.
Na vele omzwervingen vond Daphne uiteindelijk een plek om zelfstandig te wonen, met ambulante begeleiding. Op deze plek woont zij 9 jaar, maar vanwege haar verlatingsangst voelt zij zich nog steeds niet thuis. Ze is blij dat ze een dak boven haar hoofd heeft, maar tegelijkertijd voelt zij bezwaart dat zij zich niet thuis kan voelen. Dit is slechts een klein stukje van de gevolgen van de trauma’s die zijn ontstaan binnen de jeugdzorg.
Ze benadrukt de noodzaak van een liefdevolle benadering van kinderen in de jeugdzorg, waarbij hun behoeften centraal staan.
Na jaren van betrokkenheid besloot Daphne vorig jaar haar ambulante begeleiding stop te zetten, omdat ze als ervaringsdeskundige het gevoel had niet gehoord te worden. Haar ervaringen hebben haar diep beïnvloed, maar ze blijft vastberaden om anderen bewust te maken van de problemen binnen de jeugdzorg.
Daphne is kritisch over de beperkte aandacht en financiële compensatie die ze heeft ontvangen. Ze hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan een liefdevolle jeugdzorg, waarin kinderen beter begrepen en ondersteund worden.
Voor Daphne is de weg naar herstel lang en uitdagend. Ze erkent haar eigen zwakheden en worstelingen, maar laat zich er niet door definiëren. Haar hoop voor de toekomst is helder: een jeugdzorg waar kinderen centraal staan en hun behoeften serieus worden genomen.
Daphne blijft strijden voor een systeem dat het welzijn van kinderen voorop stelt en pleit voor strengere controles op de behandeling van klachten binnen de jeugdzorg door kinderen. Haar verhaal is een krachtige getuigenis van veerkracht en hoop, en een inspiratiebron voor een liefdevolle jeugdzorg voor kwetsbare jongeren.
Geef een reactie