isa, een 29-jarige vrouw, heeft tot haar negentiende levensjaar binnen de jeugdzorg gewoond. Haar verhaal is doordrenkt van ervaringen met geweld, verwaarlozing en mishandeling, zowel mentaal als fysiek. Achter gesloten deuren werd Lisa als een onhandelbaar kind bestempeld, terwijl zij juist slachtoffer was van mishandeling door haar stiefmoeder. Ondanks deze traumatische ervaringen, staat Lisa nog steeds op haar eigen twee benen en koestert zij haar geestelijke gezondheid als een kostbaar goed. Haar weg was bezaaid met moeilijkheden, maar haar veerkracht is bewonderenswaardig.
De reis van Lisa begon op haar negende, toen zij uit huis werd geplaatst door de jeugdzorg. Haar vader had zich hertrouwd met een stiefmoeder die haar geestelijk en lichamelijk mishandelde. Lisa werd geconfronteerd met woedeaanvallen en onderdrukking van haar emoties.
Haar mond werd gesnoerd door bedreigingen, waardoor ze gedwongen werd in stilte te lijden. Op een dag, zonder enige waarschuwing, werd ze meegenomen naar een instelling. Ze werd op een groep geplaatst waar volwassenen met een beperking woonden, doordat zij een crisisplaatsing was. Deze onverwachte wending markeerde het begin van een turbulente periode waarin ze van instelling naar instelling verhuisde, zonder ooit een gevoel van thuis te vinden.
Haar ervaringen binnen de jeugdzorg waren eveneens verre van ideaal. Ze werd van de ene groep naar de andere overgeplaatst, telkens geconfronteerd met een gebrek aan liefde, begrip en menselijke behandeling. Lisa voelde zich niet gezien als een individu, maar eerder als een nummer binnen een bureaucratisch systeem.
Het contact met haar familie bood weinig troost. Haar stiefmoeder, die bewindvoerder was, manipuleerde en bedroog haar, wat op latere leeftijd tot een breuk met haar familie leidde.
Lisa moest op jonge leeftijd leren omgaan met de pijn van verlatenheid en het gebrek aan emotionele steun.
Mishandeld door haar stiefmoeder, moest Lisa in stilte lijden, haar angsten en trauma’s verborgen houden, waardoor, ze als een ‘onhandelbaar kind’ werd bestempeld.
Desondanks heeft Lisa haar weg gevonden naar een nieuw leven. Ze is getrouwd en woont nu samen met haar echtgenoot, maar de sporen van haar verleden blijven aanwezig. Posttraumatische stressstoornis (PTSS) blijft een uitdaging, evenals het opbouwen van vertrouwen in relaties. Binnen de jeugdzorg heeft Lisa weinig steun ervaren. Haar roep om hulp werd vaak genegeerd of gebagatelliseerd door degenen die beloofden haar te beschermen. Pas toen ze de jeugdzorg verliet, zocht ze zelf actief naar professionele hulp om haar trauma’s te verwerken.
Lisa’s motivatie om haar verhaal te delen met lotgenoten is een baken van hoop. Ze wil anderen laten zien dat er leven is na de jeugdzorg, dat er hoop is na trauma’s en dat er kracht schuilt in het delen van ervaringen. Haar verhaal is niet alleen een oproep tot bewustwording binnen de jeugdzorg, maar ook een bron van inspiratie voor degenen die worstelen met vergelijkbare uitdagingen
Haar advies aan lotgenoten is helder: blijf vechten voor jezelf, zoek steun bij degenen die je opbouwen en wees proactief in het nastreven van je doelen. Lisa benadrukt het belang van zelfredzaamheid en kennis over je rechten, zowel als jongere als volwassene
Haar advies aan lotgenoten is helder: blijf vechten voor jezelf, zoek steun bij degenen die je opbouwen en wees proactief in het nastreven van je doelen. Lisa benadrukt het belang van zelfredzaamheid en kennis over je rechten, zowel als jongere als volwassene.
Toen Lisa op haar negentiende de jeugdzorg verliet, miste ze vooral een vangnet, een veilige haven waar ze op kon terugvallen in tijden van nood. Een warme omhelzing, een bemoedigend woord; dat was wat ze zocht en wat haar lange tijd ontbrak. Haar verhaal is een herinnering aan de veerkracht van de menselijke geest, maar ook een aanklacht tegen het systeem dat haar niet de zorg bood die ze verdiende. Lisa’s stem is een krachtig pleidooi voor verandering, een echo van duizenden anderen die hopen op een betere toekomst binnen de jeugdzorg.
Geef een reactie