eze maand nam ik deel aan de lotgenotengroep van Slachtofferhulp voor jongeren die tijdens hun verblijf in de jeugdzorg met geweld te maken hebben gehad. Bij mijn aanmelding voor het Schadefonds Geweldsmisdrijven in de jeugdzorg werd mij gevraagd of ik ook wilde deelnemen aan een lotgenotengroep. Persoonlijk voelde ik de behoefte om lotgenoten te ontmoeten. Het leek me waardevol om te horen hoe anderen hun trauma's na de jeugdzorg hebben overwonnen. Dit zou voor mij de allereerste keer zijn dat ik mijn persoonlijke ervaringen binnen de jeugdzorg zou delen met gelijkgestemden, en wel in een vertrouwelijke setting. Mijn verhaal delen met mensen die mogelijk vergelijkbare situaties hebben doorgemaakt: zij die op latere leeftijd in hun volwassen leven op zoek zijn gegaan naar antwoorden, genezing en ondersteuning om hun innerlijke demonen te confronteren en te overwinnen. De bijeenkomst was bescheiden; ik was samen met een andere dame aanwezig. De andere dame was een vrouw met oudere kinderen. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een professional met ervaring in het begeleiden van groepen lotgenoten. Zonder specifieke verwachtingen begonnen we aan de dag, nieuwsgierig naar waar de gesprekken ons zouden brengen. Zou ik in staat zijn mijn verhaal te delen? Zou ik me schamen voor wat mij als kind was aangedaan, conform de neiging die ik had ontwikkeld om mijn persoonlijke zaken voor mezelf te houden? Het feit dat ik in de kamer zat met een vrouw die oudere kinderen heeft, raakte haar verhaal mij. Het feit dat de jeugdzorg door de jaren heen blijft falen, ongeacht het leeftijdsverschil tussen ons, toont aan dat er nog een lange weg te gaan is binnen de jeugdzorg. Tijdens de bijeenkomst was het doel om elkaars verhalen aan te horen en, als je je comfortabel genoeg voelt, je eigen verhaal te vertellen en de persoon voor je vragen te stellen. Hoewel we geen advies mochten geven over iemands situatie, mochten we wel onze eigen ervaringen delen. Wellicht door het intieme karakter van de groep voelde ik mijn emoties onder controle, waardoor ik mijn eigen situatie kon bespreken en naar het verhaal van de andere dame kon luisteren. De bijeenkomst duurde twee uur, maar voor mij leek het langer, alsof alles wat ik wilde bespreken aan bod kwam. Het was een helende ervaring om vrijuit te praten met gelijkgestemden over mijn emoties, gevoelens en de impact van mijn jeugdervaringen. Het was confronterend om te realiseren dat de problemen binnen de jeugdzorg al lange tijd spelen en nog steeds actueel zijn. Hoewel ik een vergoeding heb ontvangen, zullen de littekens die mij hebben gevormd niet volledig genezen. Het was bevrijdend om zonder schaamte vrijuit te kunnen praten met gelijkgestemden over mijn emoties, gevoelens en het feit dat ik me niet veroordeeld voelde. Desondanks was deze bijeenkomst voor mij een geslaagde pilot, niet alleen voor mezelf maar ook voor andere jongeren die met geweld te maken hebben gehad binnen de jeugdzorg en behoefte hebben om lotgenoten te ontmoeten om hun verhaal te delen. Het praten met lotgenoten bleek helend, maar ook confronterend. Het onderstreept dat de problemen binnen de jeugdzorg al lange tijd spelen en nog steeds actueel zijn. Het voelde als een gratis therapiesessie, en wie zou daar nee tegen zeggen? Als jij denkt dat je er behoefte aan hebt, schrijf je dan in bij lotgenoten. Ik begrijp hoe moeilijk het kan zijn om als voormalig kind uit de jeugdzorg om hulp te vragen, maar bij lotgenoten word je gehoord door anderen die vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Tussen vier en zes weken is er een bijeenkomst. Wie weet zie ik je daar!